O przewidywalności rzeczy

Albo mówisz ludziom, że nie muszą niczego zapamiętywać i wszystko znajdą w internecie, a potem się dziwisz, że nie wiedzą nawet czego szukać.

Albo mówisz, że odnawialne źródła anergii wystarczą, żeby utrzymać cywilizację techniczną, a potem namawiasz ludzi od oszczędzania, bo nie ma energii i dziwisz się, że wszystko upada.

Albo mówisz, że energia jądrowa jest niepotrzebna, a potem bronisz lasy i drzewa przed spalaniem w piecach.

Albo dzielisz naród na lepszych i gorszych, a potem się dziwisz, że przegrywasz wojnę.

Albo pompujesz gaz cieplarniany do atmosfery, a potem mówisz, że przemiana Ziemi w piekarnik to przyczyny naturalne.

Albo pompujesz sole do rzeki i mówisz dokładnie to samo, kiedy rzeka umiera.

Albo wycinasz drzewa, betonujesz wszystko wokół, prostujesz rzeki, osuszasz mokradła, a potem narzekasz na susze i powodzie na przemian.

Albo wycinasz drzewa, a potem dziwisz się, że ci gorąco i musisz włączać klimatyzację, na którą już nie masz energii.

Albo zamykasz świat, żeby uniknąć akceptowalnego niebezpieczeństwa, a potem przychodzi większe.

Albo drukujesz pieniądze i je rozdajesz, a potem się dziwisz, że tracą na wartości.

Albo mówisz, że ciężki przemysł jest ci niepotrzebny, a potem się okazuje, że jest potrzebny.

Albo mówisz, żłobki zamiast czołgów, a potem się dziwisz, że twoje żłobki nie mogą istnieć bez twoich czołgów.

Albo mówisz, że w skończonym układzie, rozwój może trwać w nieskończoność i miotasz się, kiedy tak się nie dzieje.  

Albo usuwasz wszystkie ryzyka i wyzwania, a potem się dziwisz, że ludziom odbija.

Albo mówisz, że człowiek może dowolnie kształtować siebie i swoje otoczenie i złościsz się, kiedy się okazuje, że to nieprawda.

Albo dopuszczasz do władzy dewiantów i nieudaczników, a potem patrzysz jak wszystko leży, ale ostatecznie, to wiedziałeś, że tak będzie, ale i tak z jakichś przyczyn miałeś radochę, jak dewianci dochodzili do władzy.

Albo namawiasz, zmuszasz i otumaniasz ludzi tymi wszystkim rzeczami, a potem się dziwisz, że się wycofują i że mają dość. I że popadają w marazm.

I tak dalej.

Muszę powiedzieć, że w wakacje trochę odpocząłem i – mimo niełatwych warunków zewnętrznych –  parę rzeczy przemyślałem. Na przykład taką, żeby nie wrzucać wpisów z bloga Facebooka, ponieważ dociera do ciebie, że social media są w zasadzie zaprzeczeniem tego, do czego służy przekazywanie myśli za pośrednictwem pisma i języka. Nawet za pośrednictwem czegoś tak trywialnego jak blog.

Dlatego też wpis powyższy ma charakter informacyjny dla jego czytelniczek i czytelników, żeby byli łaskawi zerknąć tu od czasu do czasu i – jeśli sami będą to uważać za stosowne – zechcieli przekazać zamieszczane tu treści dalej w formie uznanej przez siebie za stosowną. Ja sam nie będę już tego robił. Pisarz i kronikarz, choćby marny, musi pracować w skupieniu.

Obrazy wycinek i zniszczeń drzew, materiały prasowe, też będę zamieszczał już tylko w zakładce „Wycinanie drzew”. Wcześniej robiłem to również w sprawozdaniach „Krajowego Zarządu Wycinania Drzew i Krzewów” na Facebooku. Uważam, że dalsze epatowanie tymi obrazami w social mediach niewiele już wnosi do sprawy schyłkowego antropoecenu. Czy coś wnoszą inne narracje, to się okaże.

Mimo to ta ograniczona kronika upadku winna być prowadzona prawem i obowiązkiem wszystkich kronikarzy i pisarzy upadku, którym często ostatni zapis w kronice przerywa dziejowy tumult, brzęk miecza, świst kuli, czy co tam chcecie.

A bardziej serio, to myślę, że odcięcie bloga i jego autora od bezpośredniej wymiany poglądów w internecie, jest warunkiem koniecznym, aby cokolwiek nowego i twórczego pojawiło się w ramach „Dlaczego ludzie wycinają drzewa”. Dlatego wpisy będą, ale – jak zakładam – nieco inne. Może częstsze, może rzadsze, a może po prostu inne.

Na zdjęciu pewne stare drzewo, któremu z pomocą przyjaciół, przedłużyliśmy czas. Bez żadnego trybu.

Reklama