O moralnym zwycięstwie nauczycieli i końcu edukacji

Protest nauczycieli, bez względu na to, jakie będą jego doraźne skutki, pokazuje istotową obłudę współczesnej kultury, która nie jest w stanie generować celów zewnętrznych wobec samej siebie. Edukacja jest w tym kontekście coraz bardziej zbędnym dodatkiem do lewicowego socjalu, prawicowych tożsamości i neoliberalnej potrzeby coraz to nowych wyrobników i jednoczesnych konsumentów chłamu, produkowanego przez całkowicie już wyalienowany i hipostazowany „system”.

W tym sensie, pozbawiony dalej idącej samowiedzy protest nauczycieli, jest protestem ostatnich Mohikanów. Edukacja jako rozwijanie człowieczeństwa nie istnieje (jak wiemy, informacje znajdujemy w Google), a jej wartość usługowa, jak wartość wszystkich usług systemu, jest wiecznie niespełnialna i dlatego też wywołuje wieczne niezadowolenie klientów, tak jak wywołuje ją praca fryzjerów, lekarzy, mechaników samochodowych czy kogokolwiek innego.

Wraz ze śmiercią biosfery i fizykalnymi granicami wzrostu, edukacja jako model przygotowania do pracy i kariery również się kończy, nie ma już bowiem ani pracy, ani tym bardziej kariery, co wynika z prostego faktu, że w świecie, w którym jest osiem miliardów ludzi, z których co najmniej cztery miliardy są zbędne dla „systemu”, w świecie, w którym temperatura w stosunku do ery przedprzemysłowej wzrośnie o 2°C, i w którym nie ma już nowych terytoriów do zajęcia przez deweloperów nie ma również żadnej przyszłości.

Bombardowanie publiki bredniami o nauce kreatywności, uczenia się o tym, jak się uczyć i  umiejętności „szukania informacji”, jest już tylko wisienką na torcie, która edukację w sposób istotowy zanegowała. W jakimkolwiek nowym świecie, edukacja może się okazać czymś dla wybranych, dla tych, których będzie na to stać, albo tych, którzy będą tym zainteresowani. Byciem rozumną, wrażliwą, ale również nieustępliwą i odważną istotą interesuje się już mało kto. Z tym problemem edukacja nie radzi sobie od lat i w zasadzie nigdy nie była zaprojektowana na realizację tej potrzeby. Czynienie ludzi z ludzi odbywało się niejako przy okazji.

Tym niemniej w sensie moralnym nauczyciele odnieśli zwycięstwo. „System” rozpada się, ale było ich stać na sprzeciwienie się temu czemuś. Bezrefleksyjnej miłości lewicy do ludu, któremu wszyscy muszą nadskakiwać, bogoojczyźnianej retroutopii „dobrej zmiany” i ponowoczesnemu robieniu ze szkoły miejsca wiecznej rozkoszy gier i zabaw.

Nauczyciele pokazali że są ludźmi, a nie dostarczycielami „czegoś tam”. Obrażani przez cynicznych polityków, osądzani przez ćwierćinteligentne media, powiedzieli tu i teraz – za naszą pracę należą się godziwie pieniądze, a doraźne dobro dzieci nie jest wartością nadrzędną. Jest nim edukacja jako taka. Za naszą pracę też należy się wynagrodzenie, tak jak należy się za wybielanie zębów i poszerzanie uśmiechów. Dajemy wam coś, czego już nie rozumiecie i dajemy to waszym dzieciom, czyli tym osobom, które rzekomo uważacie na najważniejsze.

Tyle tylko, że nie ma już co z tym darem zrobić. A o tym, nie wiedzą nawet oni.

Bez względu na te zastrzeżenia, należy się Wam, Drodzy Państwo, za Waszą pracę i za Wasz protest ogromny szacunek.

Świat, jaki znamy, odchodzi, ale trzeba się z nim żegnać z godnością i właśnie to robicie!

A obłuda… Obłuda wynika z tego, że choć mówi się o ogromnej roli edukacji, to traktuje się ją i jej pracowników jak piąte koło u wozu. Ale nie tylko z tego. Również z tego, że do czerpania rozkoszy życia nie jest już nikomu potrzebna.

Wesołych Świąt!