Wielki Test Doskonałej Maszyny Ratującej Klimat – odsłona II

Rok temu, podczas spotkania współtworzonej przeze mnie inicjatywy klimatyczno-ekologicznej FOTA4Climate, przedstawiłem mikroprezentację „Wielki Test Doskonałej Maszyny Ratującej Klimat”. Proponowany przeze mnie test miał sprawdzać, czy podmiot testowany (osoba lub inny podmiot) w swoich działaniach i dążeniach rzeczywiście w obliczu katastrofy klimatycznej i ekologicznej stawia sobie za cel ratowania życia ludzi i innych żyjących stworzeń.

Test nikogo szczególnie nie zainteresował (i najprawdopodobniej, nie zainteresuje, choć wydaje mi się ważny), ale po roku moja przerysowana myśl została wypowiedziana już literalnie przez jednego z polskich orędowników klimatycznej ascezy Ryszarda Kulika.

Przebieg testu wyglądał następująco:

Oto zaprezentowałem uczestnikom zrobionego ad hoc testu abstrakcyjną Doskonałą Maszynę Ratowania Klimatu (w skrócie DMRK), która potrafi za jednym zamachem przywrócić Ziemię do stabilnego klimatycznie i ekologicznie stanu, ale (co bardzo istotne) bez jakichkolwiek zmian systemu, świadomości i tym podobnych rzeczy.

Następnie zaprezentowałem niedoskonałe maszyny ratujące klimat (w skrócie NMRK), jak elektrownie jądrowe, urządzenia nazywane odnawialnymi źródłami energii, bezorkowe uprawy rolne, lasy i bagna. Część z nich jest mniej niedoskonała, część bardziej.

Na koniec zaprezentowałem maszyny społeczne ratujące klimat – różnego rodzaju strajki klimatyczne, ambicje klimatyczne, wyjątkowe stany klimatyczne etc. (w skrócie MSRK). Ponieważ są to prawdopodobnie niedoskonałe maszyny, pełen skrót powinien brzmieć: NMSRK.

Uczestników poprosiłem o zadanie sobie pytania, czy gdyby mieli DMRK, uratowaliby klimat, a co za tym idzie Ziemię i jej mieszkańców?

Nikt nie musiał odpowiadać na zadanie przeze mnie pytanie głośno. Chciałem tylko, żeby odpowiedział sobie na to pytanie we własnym sercu.

O teście można przeczytać TUTAJ.

Ryszard Kulik, którego dorobek bardzo cenię, w tekście Elektrownia atomowa w Polsce? Nie idźmy tą drogą, który ukazał się w katowickim dodatku do „Wyborczej” pisze:

Nawet jeśli udałoby się wymyślić idealną energetyczną tabletkę, coś, co byłoby tanie, czyste bezpieczne i dostępne, to ostatecznie wynalazek ten obróciłby się przeciwko nami całemu światu. Wyobraźmy to sobie: tania i czysta energia zostaje zaprzęgnięta w cugle naszych ambicji, aspiracji, pragnień i marzeń. Nowe samochody, pojazdy latające, maszyny, urządzenia, nowe wizje ekspansji naszego świata, który prze do przodu zasilany cudownym paliwem. Moglibyśmy produkować i konsumować jeszcze więcej. Bralibyśmy jeszcze więcej surowców, produkowali jeszcze więcej odpadów, zmienialibyśmy jeszcze bardziej ten świat zgodnie z naszymi oczekiwaniami. Takie są nasze marzenia i wizje. Przypominają marzenia osoby uzależnionej, która śni o idealnej substancji dającej przyjemność i nie powodującej konsekwencji. Spór o energetykę jądrową jest ważny, ale przesłania dużo ważniejszy problem. Chodzi bowiem o to, że bezrefleksyjnie zakładamy, że nasz świat powinien trwać w niezmienionej postaci…

Życie po raz kolejny wyprzedziło fikcję. Tezy i korelacje opisane przez Kulika są fałszywe, ale pozwalają ustalić, czy autor przeszedłby test DMRK. Ja już to ustaliłem. Ciekaw jestem zdania czytelników.

W tym krótkim wpisie nie chcę zagłębiać się w kulturowe, antropologiczne, psychologiczne, etyczne i prakseologiczne konsekwencje tak ufundowanej ekofilozofii, ale – wobec faktu, że na podobnych założeniach bazuje wiele ruchów klimatycznych i ekofilozoficznych – są one niezwykle rozległe. Pracuję nad pełniejszym opisem tych idei i postaw czasów schyłku i powoli praca ta nabiera bardziej wyraźnych kształtów.

Póki co pozostaje pytanie – co Ty byś zrobił/zrobiła? Czy użyłbyś/użyłabyś DMRK?

Zdjęcie na górze to rysunek mojej córki, która rok temu narysowała również DMRK. Można ją zobaczyć w zamieszczonym wyżej linku.