Szukając cienia

Czasami zadaję sobie pytanie, dlaczego społeczność międzynarodowa nigdy nie podnosi tematu tego, co dzieje się ze zwierzętami hodowlanymi, a może lepiej mówić „jadalnymi” w krajach Wschodu i Południa. Nie ma protestów, bojkotów, nie zajmuje się tym ONZ, turyści latają tam milionami.

Pytanie jest oczywiście retoryczne. Wiem, dlaczego się nie zajmuje i wiem, że nigdy nie będzie się zajmować. A pytam dlatego, żeby nie pokazywać kolejnych scen z Kraju Środka, gdzie nikt nie bawi się w jakiekolwiek zasady tego, co tu w świecie Zachodu określamy mianem humanitaryzmu, czy humanizmu. Jeśli świnie są chore, można je zakopać żywcem lub spalić żywcem i zamknąć temat.

Wyparcie tej rzeczywistości, to nasz wkład w wypieranie wielu innych faktów o innych kulturach, klimacie, przemocy, jądrze ciemności, tym, co dekarbonizuje i tym co nie dekarbonizuje, i tym, że nigdy nic się nie zmieni w nas i z nami.

To wyparcie jest tym wszystkim, co nas definiuje i co będzie przyczyną naszego smutnego, zbliżającego się wielkimi krokami końca.

Na razie nie możemy ustalić, czy to będzie jak w raporcie IPCC, czy jak w raporcie australijskiego Breakthrough Instiute, który jest dostępny pod tym linkiem: WHAT LIES BENEATH – The Understatement Of Existential Climate Risk

Nie mam konkluzji. Jeśli macie siłę, zobaczcie, co dzieje się ze świniami w Kraju Środka. To może nam powiedzieć więcej o naszej przyszłości, niż raporty naukowców, którzy od jakichś trzydziestu lat są największymi wrogami ludzkości, robią nam leki, szczepionki, energię jądrową, żywność GMO, niepokojące raporty i inne zbrodnie. Przy okazji nadmienię, że jak nie ściemnią nieba, to niedługo nas nie będzie. A jak ściemnią, to nie będzie nas w chwilę potem.

I to chyba tyle.

Nie mam klimatyzacji, więc idę poszukać cienia.

Fot. źrodło Pixabay.